[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W powietrzu roiło się odwa\
ek i migotliwych drobinek kurzu.Jude przysiadł na stop-niach w znoszonej d\
insowej kurtce, z gitarą Dobro na kolanie.Anna siedziała obok niego.Słuchała, jak gra, ściskając dłoniemiędzy udami.Psy uło\
yły się na ziemi u ich stóp, patrząc pyta-jąco w obiektyw.To było dobre popołudnie, mo\
e jedno z ostat-nich dobrych popołudni, nim wszystko zaczęło się sypać.Zdjęcie ktoś potraktował czarnym flamastrem.Oczy Jude'azamazano wieloma gniewnymi kreskami.Georgia, czekająca parę kroków dalej, odezwała się nieśmia-ło, niepewnie:- Jak wyglądał ten duch w korytarzu?58Jude stał odwrócony, więc nie mogła zobaczyć zdjęcia.Naszczęście.Nie chciał, by je widziała.Z trudem wydobył z siebie głos.Nie potrafił otrząsnąć sięz szoku na widok czarnych bazgrołów przesłaniających jego oczyna zdjęciu.- Jak stary mę\
czyzna - wykrztusił w końcu.- Miał na sobieten garnitur.A przed oczami latały mu pierdolone czarne zygzaki, wyglądające zu-pełnie jak te.Wyobraził sobie, \
e to mówi, i jednocześnie odwracasię, demonstrując zdjęcie.Jednak tego nie zrobił.- Po prostu tam siedział? - naciskała Georgia.- Nie stało sięnic więcej?- Wstał i pokazał mi brzytwę na łańcuszku.Zabawną małąbrzytwę.W dniu, gdy Danny zrobił to zdjęcie, Jude sądził, \
e Annajest szczęśliwa.Prawie całe tamto letnie popołudnie spędził podmustangiem.Anna trzymała się blisko, parę razy tak\
e wczołgi-wała się pod samochód, by podać mu narzędzia i niezbędne czę-ści.Na zdjęciu na brodzie miała smugę oleju, jej ręce i kolanapokrywał brud - uroczy, zasuszony brud, taki, którym mo\
nasię szczycić.Unosiła brwi, między którymi malowała się wesołazmarszczka.Usta miała otwarte, jakby się śmiała - czy, co bar-dziej prawdopodobne, zadawała mu pytanie.Często łowisz rybyw jeziorze Pontchartrain? Który z twoich psów był najlepszy?Ona i jej pytania.Ale kiedy wszystko się skończyło, Anna nie spytała go, czemują odsyła.Stało się to po nocy, gdy znalazł ją wędrującą pobo-czem autostrady w koszulce i niczym poza tym.Klaksony trąbi-ły.Wciągnął Annę do wozu i uniósł pięść, by ją uderzyć, lecz za-miast tego walnął w kierownicę i tłukł tak mocno, \
e rozkrwawiłsobie kostki.Oznajmił, \
e ma tego dosyć, spakuje ją i wyśle dodomu.Odparła, \
e umrze bez niego.Powiedział, \
e przyśle jejkwiaty na pogrzeb.A zatem dotrzymała słowa.Było za póz
no, by on mógł do-trzymać swego.- Nabierasz mnie? - Głos Georgii zabrzmiał bardzo blisko.59Podeszła mimo obrzydzenia, jakie budził w niej smród.Wsunąłzdjęcie z powrotem do kieszeni garnituru nieboszczyka, by go niezobaczyła.- Bo jeśli to dowcip, to do dupy.- To nie jest dowcip.Mo\
liwe, \
e zaczynam wariować, alewątpię.Osoba, która sprzedała mi.garnitur, dobrze wiedziała,co robi.Jej młodsza siostra była moją fanką i popełniła samo-bójstwo.Ta kobieta wini mnie za jej śmierć.Godzinę temu roz-mawiałem z nią przez telefon, sama mi to powiedziała.Tego z ca-łą pewnością sobie nie wyobraziłem.Był tam Danny, słyszał, jakrozmawiamy.Kobieta chce wyrównać rachunki, więc wysłała miducha i właśnie widziałem go w holu.Podobnie dzisiaj w nocy.Zaczął składać garnitur, zamierzając schować go do pudełka.- Spal to ubranie.- W głosie Georgii zabrzmiał nagły gniew.-Wynieś ten pierdolony łach na dwór i spal.Jude przez moment poczuł przejmującą ochotę, by tak postą-pić.Znalez
ć benzynę do zapalniczki, oblać garnitur i spalić napodeście.Natychmiast jednak odrzucił ten pomysł.Nie budziłw nim zaufania.Jude zawsze obawiał się działań nieodwracal-nych.Kto wie, jakie mosty mógłby spalić wraz z garniturem?Gdzieś w głębi umysłu przebudziła się myśl, co zrobić ze śmier-dzącym garniturem, jak go wykorzystać, lecz odpłynęła, nimzdołał ją pochwycić.Był zmęczony.Trudno mu było się skupić.Wiedział, \
e powody, dla których chce zachować garnitur, sąnielogiczne, przesądne, niejasne nawet dla niego samego.Jednakpodsunął Georgii całkiem rozsądne wyjaśnienie.- Nie mo\
emy go spalić.To dowód.Mój adwokat zechce gozabrać, jeśli zdecydujemy się wystąpić przeciw niej.Georgia roześmiała się słabo, nieszczęśliwie.- O co? Napaść z u\
yciem śmiercionośnego ducha?- Nie.Mo\
e nękanie.Prześladowanie.Nawet szalone groz
byto nadal groz
by, a prawo ich zabrania.Skończył składać garnitur i uło\
ył go z powrotem w bibułko-wym gniazdku wewnątrz pudełka.Cały czas oddychał przezusta, odwracając głowę od smrodu.- Cuchnie w całym pokoju.Wiem, \
e to drobiazg, ale chce misię od tego rzygać - oznajmiła Georgia.60Zerknął na nią z ukosa.Z roztargnieniem przyciskała do pier-si prawą dłoń, wpatrując się tępo w błyszczące czarne pudełkow kształcie serca.Wcześniej cały czas chowała rękę.Kciuk miałaspuchnięty, w miejscu, gdzie szpilka wbiła się w skórę, sterczałbiały ropień wielkości gumki na końcu ołówka.Sączył się z niegopłyn.- Paskudna infekcja [ Pobierz całość w formacie PDF ]