Holt Anne Hanne Wilhelmson 2 Błogosławieni, którzy pragnš

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszystko jedno co.Za dzie-sięć minut będę w komendzie.- Poważnie mówisz o tym helikopterze?- W życiu nie mówiłam poważniej.Pozdrów prokuratora ipowiedz, że to sprawa życia i śmierci.Możesz pozdrowić teżpanią komendant, jeśli masz ochotę.Muszę natychmiast po-rozmawiać z tą kobietą.***W wielkim zmęczonym budynku na Gr�nlandsleiret 44 wy-jątkowo coś szło jak po maśle.Już dwadzieścia minut po roz-mowie centrali operacyjnej z sierżant Hanne Wilhelmsen irań-ska azylantka siedziała w helikopterze lecącym z Lillehammerdo Oslo.Hanne przez chwilę się bała, że pogoda uniemożliwitransport lotniczy, ale prawdę mówiąc, nie za bardzo się natym znała.O to, jak bardzo ta akcja może się okazać trudna doudzwignięcia przez i tak już napięty budżet, mogli się kłócićkiedy indziej.Czas oczekiwania należało jednak jakoś wykorzystać.Irankamogła się stawić w komendzie najwcześniej za trzy kwadranse.Wcześniej muszą się skontaktować z dziwakiem z kamienicynaprzeciwko, z tym od numerów samochodów.Niechętnie, acznie bez dumy, pokazał nieprzyozdobionemu żadnymi dystynk-cjami studentowi siedem rejestracji, które spisał dwudziestegodziewiątego maja.Szkoda, że niedoświadczony chłopak tylkoprzyjął informację o numerach, ale niestety ich nie zanotował.Wprawdzie było już po pierwszej, lecz Hanne postanowiłaprzydusić E, żeby przysłużył się czymś społeczeństwu.Okazało się, że łatwiej to powiedzieć, niż zrobić.Siedziała wcentrali operacyjnej, w środkowym pomieszczeniu komendy.Dookoła trwała cicha aktywność.Regularnie napływały mel-dunki z radiowozów patrolujących nocą ulice, zgłoszenianadawały Fox i Bravo, Delta i Charlie, w zależności od tego,kim byli i co robili.Odwrotną drogę pokonywały informacje irozkazy wydawane przez funkcjonariuszy w mundurach,którzy od czasu do czasu łączyli się przez wewnętrzny telefon zpodsy- piającym prokuratorem, by uzgodnić zatrzymanie albowyważenie drzwi.Hanne Wilhelmsen siedziała w drugimrzędzie ławek opadających amfiteatralnie ku centrumpomieszczenia.Na ogromnej mapie Oslo umieszczonej naprzeciwległej ścianie prędko odnalazła adres KristineH�verstad.Wpatrywała się w niego przez kilka minut.Zdjętalękiem czekała na odpowiedz patrolu, który podjął się zlecenia.W napięciu złamała trzy ołówki, które przecież nie zrobiły niczłego.- Fox trzy-zero wzywa zero-jeden.- Zero-jeden do Fox trzy-zero.Co się dzieje?- Nie wpuszcza nas.- Nie chce wam otworzyć?- Albo go nie ma w domu, albo nie chce nas wpuścić.Raczej toostatnie.Wywalamy drzwi?Istniały jednak granice.Sprawdzenie informacji uzyskanychprzez Finna H�verstada od tego świra było wprawdzie bardzoważne, ale i tak nie mieli podstaw, by się do niego włamywać.Przez moment miała ochotę to zrobić, godząc się na wiadropomyj, które zostałoby pózniej na nią wylane, za nic jednak nieznalazłaby prokuratora, który zezwoliłby na tak oczywiste ła-manie prawa.- Nie - westchnęła z rezygnacją.- Ale jeszcze próbujcie.Niedajcie mu spokoju.Dzwońcie w nieskończoność.Zero-jedenbez odbioru.***Samochód zmienił zdanie.Po uporczywym opieraniu sięwysiłkom Kristine H�verstad nagle niewytłumaczalnie zapalił.Dojazd do celu zajął jej mniej niż pól godziny.Nie chciała ryzykować, że ktoś ją zobaczy.Już dwa dni temuzdecydowała, że to się musi stać między drugą a trzecią wnocy.Miała jeszcze trochę czasu.Może głupio postąpiła,wyjeżdżając z domu tak wcześnie, ale znalazła się już na tyleblisko, że gdyby samochód kolejny raz zapragnął ją ukarać,mogła po prostu dojść piechotą.Dobiegnięcie do budynku, wktórym mieszkał jej oprawca, nie zabrałoby jej więcej niż dwie,trzy minuty.Deszcz dobrze jej zrobił.Drobne strumyczki wody ściekały pokarku, wiły się pod kurtką i swetrem.Normalnie by się przedtym broniła, ale chłód sprawiał jej przyjemność.Była niecoodrętwiała, lecz miała w sobie jakiś nieznany jej spokój,poczucie kontroli nad wszystkim.Serce uderzało mocno i rów-no, ale nie za szybko.Przed nią rozpościerał się zagajnik przecięty szeroką wydep-taną ścieżką.Mniej więcej w połowie na polanie stała drewnia-na ławka.Kristine usiadła.Niebo nad nią huczało, wściekleplując błyskawicami.Po grzmocie nastąpił ostry trzask i w nie-bezpiecznie krótkim czasie cały las na chwilę spowiłaprzerażająca niebieskawa poświata.Deszcz byl błogosławień-stwem, bo zapędził wszystkich świadków pod dach, lecz burza,która musiała krążyć tuż nad jej głową, teraz ich budziła.Cóż,na pogodę nie ma mocnych.Trzeba to przetrwać.Kristineotrząsnęła się z lęku, jaki owładnął nią po ostatniej błyskawicy,i znów poczuła, że odzyskuje równowagę.Była gotowa zrobićto, co zaplanowała.***Helikopter unosił się niczym groznie grzmiący bóg błyskawiczaledwie piętnaście metrów nad zamienionym w bagnotrawnikiem przy hali łyżwiarskiej Jordal Amfi.Kołysał się cięż-ko z boku na bok niczym wahadełko przyczepione do niskiejpokrywy chmur niewidzialnym kablem.Powoli zbliżał się doziemi.Policjant w mundurze otworzył drzwi i wyskoczył, jeszczezanim maszyna stanęła twardo na murawie, a śmigła wciążgroznie klaskały nad jego głową.Zgięty wpół przez momentczekał na drobną postać w czerwonym przeciwdeszczowympłaszczu, która stanęła w wyjściu za nim, po czym zniecierpli-wiony szybko ją pociągnął i trzymając za rękę, pobiegł razem znią wśród gwałtownych porywów wiatru przez błotnisty traw-nik.Hanne Wilhelmsen miała szalenie mało czasu, mimo wszystkozaczekała na pilota.Wysiadł wreszcie, blady, ze ściągniętątwarzą.- Nie powinienem był się tego podejmować - oświadczył.Hanne miała świadomość, że zgotowała mu niezbyt przyjemnąwycieczkę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy