[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Znów nacisnął kilka przycisków, nim sobie uświadomił, żekomputer wcale się nie popsuł.Po prostu Asante spodziewał sięzobaczyć Dixona Lee, a tymczasem ujrzał młodą kobietę.Leżałaskulona za przewróconym stolikiem, tuż obok balustrady, za którąrozciągał się widok na atrium centrum handlowego.Nie poruszała się, ale to ona była z
ródłem zielonego mrugającegoświatełka.O kurwa!To jest jego zbłąkany kurier?5 7ROZDZIAA
JEDENASTYNewburgh Heights, WirginiaMaggie opuściła gości i poszła się pakować.Przed wyjściemserdecznie ich poprosiła, by u niej zostali.- Nie pozwólcie, żeby całe to żarcie się zmarnowało - powiedziała.-Napracowałyśmy się z Gwen.- Potem dodała z uśmiechem: - Okej?Proszę, zostańcie.Racine pierwsza obiecała, że nie ruszy się z miejsca, choć zrobiła tow typowy dla siebie sposób:- Nie ma sprawy.Umieram z głodu.Drobna świąteczna jatka nieodbierze mi apetytu.To wystarczyło, by rozładować napięcie, i cała reszta wybuchnęłaśmiechem.Mimo to Maggie wcale się nie zdziwiła, słysząc stukanie do drzwiswojej sypialni.Spodziewała się, że Gwen będzie chciała jeszczezamienić z nią słowo.- Wejdz
.5 8- Na pewno można? - W drzwiach stał Benjamin Platt, patrząc zwahaniem niczym mały chłopiec, a nie pułkownik.- Tak, oczywiście, proszę - odparła Maggie, starając się nie okazaćzaskoczenia.Pokazał jej małą czarną torbę lekarską, którą trzymał w ręce.W ciągudwóch minionych miesięcy dobrze się nią zaznajomiła.Pokwarantannie, którą przeszła w USAMRIID-zie, Ben kilkakrotniewpadał do niej z wizytą domową.W torbie miał zestaw do pobraniakrwi i co najmniej dwie fiolki szczepionki na wirus eboli.- Nadal to przy sobie nosisz?- Od chwili, gdy cię poznałem.- Cóż, tak działam na facetów.Zmrużył oczy, spoważniał, gotowy chwilowo zrezygnować zflirtu.- Kolejną szczepionkę powinnaś dostać dopiero przyszłym tygodniu,ale biorąc pod uwagę cel twojej podróży.- urwał i czekał, aż Maggiespojrzy mu w oczy i co tam zastaniesz, byłoby wskazane, żebympodał ci dawkę przed wyjazdem.Jego troska niepokoiła ją.Podczas całej kwarantanny, gdyniecierpliwie wyczekiwała wyników badań, Ben powtarzał, żebyMaggie zwolniła i uzbroiła się w cierpliwość.Mówił, że zaczną jąleczyć, gdy tylko okaże się, z czym mają do czynienia, cokolwiek tobędzie.To cokolwiek okazało się ostatecznie wirusem eboli, zwa-nym też popularnie wymiataczem.Maggie została nim zarażona, amimo to nie wykazywała żadnych charakterystycznych objawów.5 9Okres wykluwania się eboli u wnosi do dwudziestu jeden dni, a odchwili zakażenia minęło ich pięćdziesiąt sześć.Wiedziała todokładnie, co znaczy, że wciąż z całą powagą traktowała zagrożenie.- Nie sądzisz chyba.- Nie, oczywiście, że nie - przerwał jej Ben.- To tylko środekostrożności.Twój system odpornościowy został nadwerężony.Okej.- Zaczęła przesuwać drobiazgi na toaletce, robiąc miejsce dlatorby Bena.Na łóżku leżała prawie już zapakowana otwarta walizka.Dawno temu Maggie nauczyła się stale trzymać w niejnajpotrzebniejsze rzeczy Kiedy Ben szykował strzykawkę, onaszukała ciepłego golfa.Zbyt często odwiedzała Z
rodkowy Zachód o tporze roku, by lekceważyć tamtejsze chłody.- Tam pada śnieg - zauważył Ben, jakby czytał w j myślach.- Trochę pada.Mam wziąć kozaki? Tym razem przerwał pracę ipodniósł na nią wzrok.- A jaka to różnica?- Och, ogromna.Nie byłeś w zimie na Z
rodkowym Zachodzie?- W Chicago.Ale nie, to było wiosną.- Podczas pierwszej podróży miałam tylko skórzane płaskiemokasyny.Z
niegu było jakieś dwadzieścia, dwadzieścia pięćcentymetrów, a jedynym miejscem na tym odludziu w Nebrasce,gdzie mogłam kupić wysokie buty, był sklep z narzędziami rolniczymiJohna Deere'a.- Niech zgadnę, dostałaś tylko jasnozielone numer czterdziestyczwarty?6 0- Coś w tym rodzaju.Po chwili poszukiwań wygrzebała z szafy parę kozaków bezsuwaka, które łatwo się składały.Kiedy odwróciła się do walizki, Benpatrzył na nią z uśmiechem.- Co?- Nic - rzekł, kręcąc głową i cały czas się uśmiechając.- Jesteś dośćniesamowita, to wszystko.Miała nadzieję, że rumieniec, który czuła na szyi, nie zalał całej jejtwarzy.Uniosła wyżej kozaki, żeby pokazać je Benowi, i włożyła dowalizki.- Wiedziałam, że w końcu zwrócę twoją uwagę moim seksownymobuwiem.Muszę cię rozczarować.- Odłożył strzykawkę i podszedł bliżej.Dotknął jej policzka grzbietem dłoni.-Zainteresowałaś mnie, gdy wogóle nie miałaś obuwia.Kiedy po raz pierwszy zobaczyłem twojestopy w za dużych sportowych skarpetach w USAMRIID-zie, mojeserce zabiło mocniej.Nie była pewna, czy to przez ten jego dotyk, a może zaskakującewyznanie jej serce też dziwnie przyśpieszyło.- Fetyszysta? - starała się obrócić w żart.- Namiętny.Przy kolejnym stukaniu do drzwi oboje się wzdrygnęli.Tym razem to była Gwen.Przepraszam, że przeszkadzam.Na dworze czeka samochód, któryzawiezie cię do Andrews.6 1ROZDZIAA
DWUNASTY6 2Mail of AmericaSzkło nie wbiło się jednak tak głęboko, jak Rebecce się wydawało.Rana mocno krwawiła, ale raczej była powierzchowna, w każdymrazie nie ucierpiała żadna ważna arteria.Mimo wszystko powinnawyciągnąć z ramienia ten odłamek.Da sobie z tym radę.Oczywiście, że sobie poradzi.W końcu oczyściła już i opatrzyła niejedną ranę.Nie ma znaczenia,że jej pacjentami były psy pogryzione przez inne psy, skaleczonedrutem kolczastym czy też zranione przez swoich właścicieli.Jeden zpsów, którego lec w la, został potrącony przez samochód.Wszystkiete rany były odpychające.Podobnie jak ta.Jeśli istniała jakakolwiekróżnica, to tylko taka, że w tym wypadku powinno jej pójść łatwiej.Nie patrzyły na nią żadne smutne brązowe oczy.Gdyby tylko minąłten pulsujący ból głowy i mdłości.Zdawało jej się, że lada chwilazwymiotuje.Ochroniarz oddalił się, a Rebecca poczuła ulgę.Była przerażona iobolała, a jednak odetchnęła.Czy to normalne? Wciąż nie dawało jejspokoju, czy ochrona widziała Chada, Tylera i Dixona z plecakami.Czy ich obserwowano za pomocą kamer przemysłowych? Czy to wogóle możliwe w taki dzień jak ten, przy takich tłumach? A możewłaśnie w taki dzień czujność jest wzmożona? Bo jak inaczej by siędowiedzieli?Rozejrzała się znowu i w polu widzenia nie dostrzegła żadnegoniebieskiego uniformu.A może niektórzy ochroniarze chodzą po6 3cywilnemu? Jeśli obserwowali chłopców, a plecaki wzbudziły ichpodejrzenia, to znaczy, że ją też mieli na oku.Czy teraz by jąrozpoznali?Może nie, z tym harpunem w ramieniu.Boże, ale to boli.Zdawało jej się, że słyszy syreny.Z dołu dochodziły krzyki.Czyktoś zawołał  Policja"?Krzyki zagłuszył przeszywający elektroniczny dzwonek.Gdzieśuruchomił się alarm.Nikt nie zwracał na to uwagi [ Pobierz całość w formacie PDF ]