Kraszewski Józef Ignacy Brühl

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Sułkowski który już zaszedł tak daleko, że cofnąć się było niepodobieństwem; bił, jak mu się zdawało żelazo póki byłogorące. Czuję tu rzekł że się targam na wielkie rzeczy, ale czynię to przez miłość dla mojego pana, którego chcę widzi�ć takwielkim jak był rodzic jego, tak szczęśliwym jak on.Co warto to życie klasztorne! Pragniesz W.K.Mość spokoju, ale go będzieszmiał przy sławie i dobr�j myśli, jak skoro skinąć zechcesz i energicznie objawić swą wolę.Tych opiekunów nie prosznych jak Pater Guarini i pan Br�hl trzeba odprawić.Królowa, święta pani, cnót wielkich, niech sięza nas modli, niech buduje swym przykładem, a my N.Panie, pojedziemy lada dzień Węgry zdobywać, bo Jego Cesarska MośćKarol VI, nie długo pociągnie.W obozie dopiero odetchniesz N.Panie.Rozśmiał się Sułkowski. Król patrzał w okno ponuro: żaden ruch i słowo nie zdradziło myśli jego.Widocznie znużony był.Szczęściem w t�j chwili, ruch na korytarzach zwiastował godzinę obiadową; August ruszył się z miejsca, jakby nie czekającdworu chciał iść.Sułkowski podszedł do ręki, wziął ją prawie siłą, zaczął całować gorąco.Rumieniec na twarz króla wystąpił.Wszedł właśnie W.marszałek dworu i zastał hrabiego żegnającego się z N.Panem w tak czuły sposób, iż najmni�j niepowątpiewał o łasce w jaki�j faworyt zostawał.Część t�j rozmowy, niestety, królowa sama z za drzwi, wraz z O.Guarinim wysłuchała, ręce łamiąc.Sułkowski wyszedł oślepiony, pewien siebie, ufając w to że potrafi przerobić wszystko, i że nic mu nie grozi więc�j.Zdawniejszą swą butą i zarozumiałością przywitał dworzan i urzędników, których na zamku spotkał, i po krótki�j rozmowie z nimi,kazawszy sobie podać lektykę dworską, do domu nieść się polecił.W jego przekonaniu wszystko było jak najszczęśliwi�j skończone i zwyciężone.Wierzył w serce króla, widział walkę jakąstoczył z sobą, lecz pewien był że zwyciężył.W domu przywitał żonę pogodną twarzą, rozkazał zwołać Ludovicemu urzędników,przynieść papiery po południu i złożyć sobie raporta z czynności.Ludovici nadbiegł pospiesznie i został odprawiony z t�m, ażeby do dnia następnego były wygotowane punkta jaknajmocni�j mogące Br�hla potępić, wykazujące nadużycia, fałszywe rachunki, zaległości i t.p.Cała część dnia i noc następna miały być poświęcone zgromadzeniu dowodów jak najbardzi�j obarczających.Radzca odebrawszy te rozkazy, wyruszył natychmiast dopilnować ich spełnienia.Gdy się to działo u Sułkowskich, król przy obiedzie z początku do ust nic wziąć nie chciał.Znano go zbyt dobrze, ażeby nieużyto najskuteczniejszego środka.Frosch i Storch znalezli się naprzeciw stołu, wyprostowani oba.mierząc się oczymazwiastującemi wkrótce mającą wybuchnąć walkę.Frosch rozkraczony z rękami w kieszeniach, ani chciał spojrz�ć na Storcha,raz nań czy dwa wzgardliw�m rzuciwszy okiem; Storch przekrzywiwszy usta, zmrużywszy powieki, pokazywał nań palcem i stojącwyprostowany nieznacznie, zwolna sunął się ku niemu.Dla niepoznaki nogi jego sklejone nie poruszały się, ale cał�m ciałemprzyparty do ściany dzwigał się cicho ku współzawodnikowi, zdającemu się nań nie zwracać uwagi.Gdy się znalazł tak blizko Froscha, iż między ni�go a ścianę mógł się wcisnąć, podniósł nagle kolano i na ni�m podrzucił gow górę.Frosch uderzony krzyknął, król spójrzał i twarz mu się rozmarszczyła.Zwykle owe trefne żarty rozpoczynały się z mimiką wyrazistą, ale w milczeniu.Okrzyk Froscha był znakiem rozpoczęciawojny na języki.Oba ci bohat�rowie słynęli z rodzaju dowcipu, który starczył na dnie powszednie królowi. Zdrajco! zawołał Frosch stojąc naprzeciw Storcha nie masz odwagi, mnie bohat�ra zaczepić i wyzwać do walki, bowi�sz że starłbym cię na pył, na proch i jedn�m dmuchnięciem nieczyste szczątki puścił na cztery wiatry! Zachodzisz mniepodstępem, nikczemnie, podle, więc kara cię należna nie ominie.Storch udając skruszonego i przestraszonego, przycz�m oczy mu się wywracały tak, że w nich tylko białka widać było; naglepadł na kolana, złożył ręce i zdawał się błagać miłosierdzia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy