[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Czy w nich jest coś - T_, t_, oczywiście,Belindo.szczególnego? � Obróciła się twarzą do mnie z urazą w bacznych oczach, tak jakby- Nie ma potrzeby szeptać.Mo\
e i patrzą na ciebie, ale zapewniam, \
e ejrzewała, \
e usiłujęją uspokoić, co było prawdą.Powiedziałem:cię nie słyszą.Te lalki.Właściwie nie ma w nich nic szczególnego, tyle \
e _ Wierzę ci,Belindo.Jasne, \
e ci wierzę.- Nie zmieniłem swojegonochodza 2 wvenv H"vlA,- n_ 2";_or _oo r___._ _._"___stara czarownica, która zgubiła gdzieś swoją miotłę, ubiera się właśnie tak.- Jak one?- Niełatwo to sobie wyobrazić - przyznałem.- A Trudi ma wielkąlalkę ubraną dokładnie tak samo.- Ta chora dziewczyna?- Ta chora dziewczyna.- To miejsce ma w sobi_ coś strasznie nieprzyjemnego.- Puściła mojąrękę i znowu zajęła się strze\
eniem moich pleców.W kilka sekund potem 'usłyszałem, \
e gwałtownie nabiera tchu, i obróciłem się.Stała plecami domnie, nie dalej ni\
o cztery stopy, i nagle zaczęła cofać się powolii bezgłośnie z wyciągniętą za siebie ręką, najwyraz
niej wpatrzona w coś, ;na co padł promień jej latarki.Ująłem jej dłoń, gdy znalazła się blisko,ciągle nie obracając głowy.Przemówiła napiętym szeptem:- Tam ktoś jest.Ktoś patrzy.Zerknąłem w promień światła, lecz nic nie zobaczyłem, ale te\
jej latarka :nie była zbyt mocna w porównaniu do mojej.Z
cisnąłem dłoń Belindy, by _zwrócić na siebie jej uwagę, i kiedy się obróciła, popatrzyłem na ńią ipytająco.- Tam naprawdę ktoś jest.- Wcią\
ten _apięty szept, rozszerzonezielone oczy.- Widziałam.Widziałam je.- Ale co?- Oczy.Widziałam.Nie wątpiłem w to ani przez chwilę.Mogła być obdarzona wyobraz
nią, iale została przeszkolona, i to starannie przeszkolona, aby nie dawać upustuwyobraz
ni w swoich obserwacjach.Podniosłem _latarkę, nie dość ostro-\
nie, bo promień poraził w przelocie jej oczy oślepiając ją na chwilę,i kiedy odruchowo poderwała do nich dłoń, skieiowałem światło we !wskazane miejsce.Nie dojrzałem \
adnych oczu, natomiast spostrzegłem, i\
_dwie wiszące obok siebie lalki kołyszą się tak leciutko, \
e ruch ich był,prawie niedostrzegalny.Prawie, ale niecałkowicie - a na tym piętrze 'magazynu nie było \
adnego przeciągu ani podmuchu powietrza.Z
cisnąłem znowu jej dłoń i uśmiechnąłem się do niej.- Ale\
Belindo.54- To dlaczego pan nic nie robi?- Właśnie mam ten zamiar.Mam zamiar wynieść się stąd do diabła._- Dokonałem ostatniej, nieśpiesznej inspekcji za pomocą latarki, tak jakbynic się nie stało, po czym obróciłem się i opiekuńczo ująłem Belindę podrękę.- Nic tutaj dla nas nie ma, a jesteśmy tu ju\
za długo.Myślę, \
etrzeba nam drinka na nasze stargane nerwy.popatrzała na mnie z wyrazem na przemian gniewu, zawodu i niedowie-rzania, a podejrzewam, \
e i z niemałą ulgą.Ale gniew wziął górę;większość ludzi _pada w gniew, kiedy czują, \
e ktoś im nie wierzyuspokaja ich jednocześnie.' �?;-- Ale\
mówię panu, \
e.- No, no! - dotknąłem warg wskazującym palcem.- Nic mi niemów.Pamiętaj : szef zawsze wie najlepiej.;!_'Była za młoda, \
eby apoplektycznie zsinieć, niemniej jednak miotały niąburzliwe uczucia.łypnęła na mnie, najwyraz
niej doszła do wniosku, \
e niema słów odpowiednich do tej sytuacji, i zaczęła schodzić po schodach,ze wzburzeniem widocznym w ka\
dym ruchu jej sztywno wyprostowanychpleców.Podą\
yłem za nią, a moje plecy te\
nie były całkiem takie jakzwykle, bo czułem w nich dziwne mrowienie, które nie ustało, dopóki niezamknąłem bezpiecznie za sobą frontowych drzwi magazynu.Odeszliśmy szybko ulicą trzymając się z dala od siebie; to Belindazachowywała ten dystans, a jej postawa dawała wyraz
nie do zrozumienia'.trzymanie się za ręce i ściskanie ramion skończyło się ńa tę noc,Najprawdopodobniej na dobre.Odchrząknąłem.- Ten, kto walczy i ucieka, drugiego dnia walki doczeka._?_ Tak bardzo kipiała gniewem, \
e tego nie uchwyciła [ Pobierz całość w formacie PDF ]