Mickiewicz Adam Dziady

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Bo ich twarze tchną głazem, jak Meduzy głową,Nad słotny deszcz jesienny zimniejsze ich słowa!Co dzień z pamiątką nudnych postaci i zdarzeńWracam do samotności, do książek - do marzeń,Jak podróżny, śród dzikiej wyspy zarzucony,Co rana wzrok i stopę niesie w różne strony,Azali gdzie istoty blizniej nie obaczy.I co noc w swą jaskinią powraca w rozpaczy.Szalony, niech ukocha swe samotne ścianyI nie targa łańcucha, by nie draznić rany.-Witajże, ma jaskinio - na wieki zamknięci,Nauczmy się więzniami stać się z własnej chęci-Czyż nie znajdziem zatrudnień? Mędrce dawnych wiekówZamykali się szukać skarbów albo lekówI trucizn - my niewinni młodzi czarodziejeSzukajmy ich, by otruć własne swe nadzieje.A jeżeli do grobu wstęp [wiarą] zawarty,Pochowajmy swą duszę za życia w te karty.Można pięknie zmartwychwstać i po takim zgonie,I przez ten grób jest droga na Elizu błonie.Zamieszkałym śród cieniów zmyślonego świataNudnej rzeczywistości narodzi się strata.Cieniów? Nigdyż nie było między ziemską braciąTakich cieniów, śmiertelną więzionych postacią?Dusze ich wzięłyż bytność z poetów wyroku,108DZIADY WIDOWISKOKształty odlaneż tylko z pięknych słów obłoku?Nie mogę przyrodzenia tą myślą obrażać,Nie mogę bluznić Twórcy - i siebie znieważać.W przyrodzeniu, powszechnej ciał i dusz ojczyznie,Wszystkie stworzenia mają swe istoty bliznie:Każdy promień, głos każdy, z podobnym spojony;Harmoniją ogłasza przez farby i tony;Pyłek [każdy] błądzący śród istot ogromu,Padnie w końcu na serce blizniego atomu;A tylko serce czułe z dozgonną tęsknotąW rodzinie tworów jedną ma zostać sierotą?Twórca mi dał to serce, choć w codziennym tłumieNikt poznać go nie może, bo nikt nie rozumie,Jest i musi być kędyś, choć na krańcach świata,Ktoś, co do mnie myślami wzajemnymi lata!O, gdybyśmy dzielące rozerwawszy chmury,Choć przed zgonem tęsknymi spotkali się pióry,Lub słowem tylko; wzrokiem, - dosyć jednej chwili;Dosyć, by się dowiedzieć tylko, żeśmy żyli.Wtenczas dusza, co ledwie czucia swe ogarnia,W której rozkosze truje wiązadeł męczarnia,Z ciemnej, głuchej jaskini stałaby się rajem!Jakby miło poznawać, zwiedzać ją nawzajem,I cokolwiek pięknego w myślach zajaśnieje,Co ślachetnego mają tajne serca dzieje,Rozświecić przed oczyma kochanej istoty,Jak wyłamane z piersi kryształów klejnoty!Wtenczas przeszłość do życia moglibyśmy wcielićSpomnieniem; można by się z przyszłości weselić109Adam MickiewiczW przeczuciu, a obecnym chwil lubych użyciemAącząc wszystko, żyć całym i zupełnym życiem;Bylibyśmy jak lotne tchnienia, co je rosaWiosennym zionie rankiem, dążące w niebiosa,Lekkie i niewidome, lecz kiedy się zlecą,-Spłoną i nową iskrę pośród gwiazd rozświecą.*NA LEW STRON TEATRU WCHODZI CH�RWIEZNIAK�W NIOSCYCH JEDZENIA I NAPOJE;STARZEC PIERWSZY Z CH�RU NA CZELEGUZLARZCiemno wszędzie, głucho wszędzie,Z czujnym słuchem, z bacznym okiemSpieszmy się w tajnym obrzędzie,Z cichym pieniem, wolnym krokiem;Wszak nie nucim po kolędzie,Nucimy piosnkę żałoby;Nie do dworu z nowym rokiem,-Ze łzami idziem na groby.CH�RPóki ciemno, głucho wszędzie,Spieszmy się w tajnym obrzędzie.GUZLARZSpieszmy cicho i powoli,Poza cerkwią, poza dworem,110DZIADY WIDOWISKOBo ksiądz gusłów nie dozwoli,Pan się zbudzi nocnym chorem.Zmarli tylko wedle woliSpieszą, gdzie ich guślarz woła;%7ływi są na pańskiej roli,Cmentarz pod władzą kościoła.CH�RPóki ciemno, głucho wszędzie,Spieszmy się w tajnym obrzędzie.CH�R MAODZIECC�W(do Dziewczyny, ob. Romantyczność )Nie łam twych rączek, niewiasto młoda;Nie płacz, i oczek, i dłoni szkoda.Te oczki innym zrenicom błysną,Te rączki inną prawicę ścisną [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy