Rae Carson Dziewczyna ognia i cierni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przyrzekam nie szarżować.Raniutko pójdziesz na zwiady.Znajdziesz bezpieczne miejscena postój jakieś kilka godzin stąd.Potem wrócisz i mniezabierzesz.Jeżeli to się sprawdzi, być może następnego dniapokonam większy dystans.Zaczyna protestować, ale milknie.Rozumiem, żekoniecznie chce wiedzieć, co się stało z Cosm� i Jaci�nem,oraz ostrzec wioskę. Dobrze, spróbujemy. Przystaje na mój pomysł iuśmiecha się. No i co? Nie mówiłem, że jesteś bardziejdzielna, niż myślisz.Patrzy na mnie tak uporczywie, że muszę odwrócićwzrok.*Każdy krok okupiony jest straszliwym bólem żeber ikręgosłupa.Jest gorzej, lecz i lepiej zarazem, ponieważ ruchniweluje sztywność mięśni.Oddycham z trudnością, za to wgłowie mi się przejaśnia, rozluzniają się mięśnie szyi, siniakina rękach i nogach zmieniają kolor z czerwonego nasinożółty.Boski Kamień nie wysyła lodowatych sygnałów,lecz mimo to cały czas się modlę.Następnego dnia również jesteśmy w drodze i też tylkokilka godzin.Trzeciego przy porannej herbacie czuję, że cośmnie drapie w gardle. Czy dodałeś do herbaty duermę?Nic nie mówi, stoi zadowolony z siebie.Opadam na matę, którą rozłożył dla mnie.Powieki mamza ciężkie, żeby potraktować go surowym wzrokiem. Nienawidzę cię mówię. Więcej powiesz mi jutro rano. Nachyla się nademną.Zasypiam z niejasnym wspomnieniem jego ustprzyciśniętych do mojego czoła.*Po jakimś czasie odnotowuję z zadowoleniem, żeroślinność znika i powietrze robi się gorętsze, co zwiastujebliskość pustyni.Kiedy ziemia zmienia barwę na czerwoną, ana horyzoncie wyrastają pnące się do nieba koloroweformacje skalne, ściska mi się serce z tęsknoty za domem.Mamy jeszcze przed sobą pół dnia drogi do wioski, gdynatykamy się na wartownika.Natychmiast rusza uprzedzić, żeto my idziemy, by nikt do nas nie strzelał.Wymieniwszyzdziwione spojrzenia, Humberto i ja przyśpieszamy kroku.On idzie przodem, bezbłędnie odnajdując szlak, ja za nim,dziękując Bogu, że mnie do Humberta doprowadził.Tensuchy płaskowyż poprzecinany jest mnóstwem krętychwąwozów i skalnych tworów podobnych jeden do drugiego.Nigdy nie odnalazłabym właściwej drogi bez pomocy.Wreszcie wyrasta przed nami nasza góra, monolit, podktórego dającym schronienie nawisem zebrali się mieszkańcywioski.Są wszyscy, żeby nas przywitać.Do oczu napływająmi łzy.Jakże różni się to powitanie od owianegopodejrzliwością pierwszego spotkania.Alent�n kuśtyka wmoim kierunku z wyciągniętymi ramionami.Biegnę do niego,nie zważając na bolące żebra.Przytulam się do jego kościstejpiersi.Rozpoznaję mnóstwo twarzy, tym razem przyjaznych ipełnych nadziei.Chcą mnie chwytać za ręce, tulić się do nóg,ale Humberto ich odpycha. Ona jest ranna! krzyczy ze złością. Nieściskajcie jej.Twarz pali mnie z upokorzenia.Z jakiegoś powodu niepodoba mi się jego opiekuńczość w tym akurat momencie.Dostrzegam, że Cosm� toruje sobie drogę przez tłum,rozpychając się łokciami.Widząc Humberta, zwalnia,wyraznie odprężona.Wymieniają pełne ulgi spojrzenia.Gdypodchodzi do mnie, od razu rzuca mi się w oczy, że znowuobcięła włosy na krótko.Drga jej broda, patrzy na mniewytrzeszczonymi oczami.Nachyla się i przez sekundę myślę,że chce mnie uściskać, jednak ona klepie mnie z całej siły wramię. Nie myślałam, że uda ci się wrócić. Ja także mówię, wzdychając. Ona zabiła animaga oznajmia Humberto.Wszyscy gapią się na mnie z otwartymi ustami. No, tego jeszcze nie wiemy protestuję,przestępując z nogi na nogę. Bo ciała nie widziałam. Ale uśpiłaś go jagodami duermy i potem podpaliłaśjego namiot.Wzruszam ramionami.Cosm� mi się przygląda. Nie wierzę. Czy możemy porozmawiać o tym pózniej? Muszęwziąć kąpiel.I coś zjeść.Cokolwiek, byle nie suszone mięsoani daktyle.Ona jednak nie odpuszcza. Kłamstwo nie zrobi z ciebie bohaterki.Złość mną zatrzęsła na krótko, bo górę biorą żal izmęczenie.Uznając, że nie mam nic do powiedzenia,odwracam się, myśląc jedynie o kąpieli.Zatrzymuję sięjednak, bo coś przychodzi mi do głowy. Cosm� rzucam przez ramię. Mam dla ciebieprezent. Sięgam za szarfę u sukni, wyciągam żółtawywarkocz animaga i rzucam go jej pod nogi. Należy ci sięjako dobrej przyjaciółce.Idąc do wejścia do jaskini, czuję na plecach świdrującespojrzenia zebranych.*Nim kończę kąpiel, wieści o mojej ucieczce rozchodząsię szeroko.Gdy się pojawiam, nie ma końca poklepywaniumnie po plecach, pytaniom i gratulacjom.Każdy ma też doopowiedzenia własną historię.Wymyślony przeze mnieMalficio był bardzo zajęty podczas naszej nieobecności.Wieczorem pod skalnym dachem otwartej jaskiniAlent�n siada po turecku obok mnie na piasku.Czekamy naobiad.Opowiada mi o grupie starszych chłopców, którzypodczas polowania natknęli się na nieprzyjacielski oddziałzwiadowczy.Szli za nimi przez cały dzień, czekając nasposobność do ataku, i wreszcie wczesnym rankiem zewzgórza ostrzelali wrogów.Tamci był liczniejsi, okołopiętnastu mężczyzn, więc każdy z naszych myśliwych zabiłjednego z nich i wszyscy czym prędzej się wycofali.Dwa dnipózniej powtórzyli taką samą akcję.Pozostawiając przyżyciu iluś wrogów, mieli pewność, że rozejdą się wieści oklęsce.Odtąd naszym wezwaniem do boju jest okrzyk: Każdy zabija jednego. Robimy, co mówiłaś dodaje Alent�n. Kąsamy inie dajemy się zabić, by kąsać dalej. Każdy zabija jednego powtarzam jak echo. Toznakomite. Odsuwam od siebie myśl, że do zabijaniazachęcamy dzieciaki młodsze ode mnie. Odkryliśmy także oddział na północny wschód odwioski.Prawdopodobnie byli łącznikami między ich dwiemaarmiami.Rozbili obóz nad potokiem.Jedna z naszychdziewcząt wrzuciła do wód potoku powyżej wielką porcjęsproszkowanych liści duermy.Połowa oddziału straciłaprzytomność.Reszta wpadła w panikę. Twarz Alent�nastężała. Zaszlachtowaliśmy ich, gdy spali.Zabraliśmy ichubrania i broń.Ciała spaliliśmy. Patrzy w bok. Zrobiliście, co trzeba mówię, ale żołądek mi sięskręca. Realizujemy twoją ideę.Wyrządzać szkodywrogowi, nie narażając życia.Terroryzować wroga.Tosłuszna taktyka, najlepsza z możliwych, lecz serce mnie boli. Spuszcza wzrok i czubkiem palca u nogi rysuje na piaskujakieś zawijasy. Mam tylko nadzieję, że Jego KrólewskaMość, niech minstrele tworzą poematy ku chwale jegoimienia, wysłucha twoich rad i odda tę ziemię w ręce jejludu. Zrobię, co tylko będę mogła mówię szeptem. Wiem. Ojcze, muszę ci coś pokazać. Rozglądam się,chcąc się upewnić, że nikt nie patrzy, po czym wyciągam zzawełnianego kaftana amulet animaga [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy