[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jakpies bezpański leżał przez dwa dni na przedzie pokładu nie mogąc nic przełknąć, a tylko musię chciało płakać, płakać.Różne myśli chodziły mu po głowie, a jedna smutniejsza od dru-giej; a najcięższa z nich i najsmutniejsza wracała uporczywie, ciągle: myśl, że matka jego, ktowie  nie żyje już może.W niespokojnych, przerywanych snach swoich widział ciągle twarz jakiegoś nieznajome-go, który pochylał się nad nim, patrzył ze współczuciem, mówił mu do ucha:  Twoja matkaumarła!  A on się budził tłumiąc krzyk rozpaczy.Dopiero kiedy okręt przebył Cieśninę Gibraltarską i wypłynął na Ocean Atlantycki, nieconadziei, nieco otuchy wstąpiło w ducha Marka.Na krótko wszakże.To niezmierzone, ciąglejednostajne morze, ten wzrastający upał, ten ścisk tłumu biedaków, który go otaczał, a nadewszystko uczucie zupełnej samotności i oderwania od swoich, pogrążyły go prędko w stanbliski rozpaczy.Więc te dnie puste, jednostajne, wlokące się po sobie bez żadnej odmiany takmu się mąciły w pamięci, jak się to chorym przytrafia.Zdawało mu się, że już rok przynajm-niej po tym morzu płynie.I każdego ranka budząc się zdumiony był na nowo, że jest samwpośród tych wód niezmierzonych i płynie do Ameryki oto!Te śliczne, latające ryby, które czasem spadały na pokład, te nadzwyczajne zachody iwschody słońca w pobliżu równika, te mgły srebrzyste wieczorów, te zadziwiające fosfore-scencje morza w nocy, wszystko to zdawało mu się być nie zjawiskiem rzeczywistym, leczdziwem przyśnionym tylko.Ale potem było gorzej jeszcze.Potem przyszły dnie dżdżyste,27podczas których ciągle przebywał w zamknięciu międzypokładowym, gdzie wszystko trzęsłosię i przewracało i gdzie nie słyszał nic prócz wyrzekania i straszliwych kłótni.Wtedy to my-ślał biedak, że ostatnia godzina jego już nadeszła.A potem znów zmiana.Dnie ciężkie, duszne, skwar nieznośny, morze gładkie, żółtawe,bez ruchu, milczące, w martwym powietrzu brak tchu, nuda nieskończona; dnie posępne,śmiertelne, ciężkie nie do udz
wignienia, w ciągu których pasażerowie rozciągnięci nierucho-mo na podłodze, na ławkach, zdawali się trupami.A drogi nie ubywało jakby.Niebo i morze,morze i niebo, dziś jak wczoraj, jutro jak dziś, i jeszcze, i ciągle, i wiecznie.I stał tak chłopczyna oparty o poręcz pokładu, wlepiwszy wzrok w ten ocean bez początkui bez końca, ogłuszony, oszołomiony, niejasno, a uparcie myślący o matce, póki mu powiekinie zaciężyły, a głowa nie spadła na ręce.A wtedy  spostrzegał znowu tę twarz nieznaną,która patrzyła na niego litośnie, i słyszał jej szept cichy:  Matka twoja umarła. I budził się,i zrywał nagle, aby znów śnić na jawie, zapatrzony w horyzont cichy, nieruchomy.*Dwadzieścia siedem dni trwała podróż taka! Ostatnie z nich przecież były lepsze.Powie-trze się odświeżyło, pogoda była piękna.Marek zaznajomił się z jednym starym Lombard-czykiem, który jechał do Ameryki, aby odwiedzić syna mającego kawałek ziemi niedalekomiasta Rosario.Opowiedział mu wszystko o swojej rodzinie, a stary słuchając klepał go poramieniu i raz wraz powtarzał:  Odwagi, chłopcze! Odnajdziesz matkę zdrową i szczęśliwą!Te rozmowy, ten tak odmiennego wieku towarzysz, wzmocniły go trochę; przeczuciasmutne zmieniły się w oczekiwanie radosne.Siedząc na tylnym pokładzie obok starego wieśniaka palącego fajkę, pod pięknym, gwiaz
-dzistym niebem, wpośród gromadek emigrantów, którzy śpiewali, po sto razy przedstawiałsobie w myśli, jak to on przyjedzie do Buenos Aires; widział się już na wskazanej sobie ulicy,odnajdywał sklepik krewniaka i biegł do niego z okrzykiem:  Mama czy zdrowa.Gdziemama.? Idz
my prędko! Idz
my prędko do niej!  Więc wybiegali razem, wstępowali naschody, drzwi się otwierały  i.I tu urywała się gra jego wyobraz
ni, głosy, którymi samprzemawiał, milkły, a całe serce jego zalewało uczucie niewypowiedzianej tkliwości.Wyj-mował wtedy z zanadrza mały medalik, całował go i odmawiał z cicha swe modlitwy.*Dwudziestego siódmego dnia od wyruszenia z Genui przybyli nareszcie.Majowa różanazorza stała na niebie, kiedy okręt zarzucił kotwicę w zatoce olbrzymiej rzeki La Plata, na któ-rej brzegu wznosi się obszerne miasto Buenos Aires, stolica Republiki Argentyńskiej.Ta zorza wydawała się dobrą wróżbą naszemu chłopcu.Radość i niecierpliwość zmysłymu odbierały niemal.Jego droga, ukochana matka była już tak blisko, tak blisko! Za paręgodzin zobaczy ją, uściska! I oto był w Ameryce, w tym Nowym Z
wiecie, i odważył się na tędrogę sam, i dobił do celu!Wszystko, co przeszedł, przecierpiał w podróży, wydało mu się być niczym.Leciał, ot wi-dać tak we śnie, a teraz się obudził.A tak był szczęśliwy, że ani się zdumiał, ani też zasmucił,kiedy sięgnąwszy do kieszeni nie znalazł w niej jednego z dwóch węzełków, w których za-wiązał swój mały skarb, rozdzieliwszy go na połowy, dla większej pewności, że nie zgubiwszystkiego.I otóż jeden z węzełków tych wyciągnął mu jakiś zły człowiek, tak że mu pozostało tylkokilka lirów.Ale cóż go to mogło obchodzić teraz, kiedy był blisko swej matki?Wziąwszy tedy torbę w rękę zeszedł razem z wielu innymi Włochami do małego parowegostatku, który ich dostawił nie opodal portu, ze statku przesiadł się na łódz
, noszącą imię  An-drzej Doria , ta go doniosła do portu, skąd  pożegnawszy starego Lombardczyka  ruszyłwielkimi krokami ku miastu.28*Doszedłszy do zakrętu pierwszej ulicy zatrzymał przechodnia i grzecznie prosił o wskaza-nie mu, w jakim kierunku ma się udać, aby dojść do ulicy Los Artes.Wypadek zdarzył, że ówprzechodzień był robotnikiem Włochem.Spojrzał ciekawie na chłopca i zapytał go, czy umieczytać.Chłopiec potwierdził, że umie. A więc  rzekł ów robotnik wskazując mu ulicę, z której zszedł  idz
ciągle prosto, pro-sto i czytaj nazwy ulic na wszystkich rogach, to znajdziesz i swoją.Chłopiec podziękował i puścił się przed siebie [ Pobierz całość w formacie PDF ]