[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.I ja odpowiedziałem.A
uks westchnął: Nie wyjaśniłeś najważniejszego.Dlaczego uciekłeś? Dlaczego zachciało ci się biegać postokach, jeśli władca zamku tak bardzo cię cenił, że powierzył ci ogniste stworzenia? Przecieżzamek przetrwał, mag niczego nie mógł z nim zrobić.Nie mógł nawet zabić kamiennego władcy,ten przeżył, a teraz& On umarł&  wyrwało się Razwijarowi.Drgnął.Przypomniał sobie urywany, chciwyszept:  Miedziany Królu, Miedziany Królu& A
uks odsunął się.Jego smagłe policzki znowu pożółkły  krew odpłynęła z twarzy. Nie wierzę ci  powiedział z nabożnym strachem Widziałeś go martwym? Tak  Razwijar odwrócił się. Dlatego uciekłem. A&A
uks zaciął się.Cień kamienia, pod którym siedzieli, powoli przesuwał się, coraz bardziej sięskracając. To znaczy, że mag jednak go zabił  bardziej do siebie niż do Razwijara powiedział A
uks. Czyli jednak potrafił&Razwijar pomyślał z ulgą, że nie musi niczego wyjaśniać.Obraz świata dobuduje się wumyśle chimajryda jak domek według znanego rysunku.Możliwe, że w zamku także uwierzą, żewładca umarł z woli maga? I z woli maga w jego piersi tkwiło ostrze? Co teraz będzie?  znowu zapytał A
uks.Imperator zechce wziąć te ziemie dla siebie.Aleprzekleństwo Poranka Bez Skazy nie straciło swojej mocy.Będzie bitwa i Nagóreni ją przegrają.Chimajryd legł na brzuchu, wyciągnął łapy, dłońmi oparł się o ziemię.Bardzo nisko opuściłgłowę.Razwijar zobaczył jego szyję pod splątanymi włosami. Wiesz  powiedział, nie podnosząc wzroku. Idz
sam& Słucham? Sam przejdz
granicę& Ja zostanę.Jednak&Zrobiło się cicho. Seniorów Równonocy zabito  znowu odezwał się A
uks, jakby starając się przekonaćsamego siebie. Bez nich& może& swoi mnie nie tkną.Już taki los& Lepiej umrzeć w walce,wtedy na Zielonej Równinie, po śmierci można będzie wszystko wyjaśnić Tancerzowi.Powiedzieć, że nie stchórzyłem, tylko spóz
niłem się w imię wielkiej misji.Z każdym słowem jego głos stawał się coraz bardziej pewny. Tak, Pójdę do klanu Zimy.Dowiem się, co zamierzają.Będą im potrzebni wojownicy.Jestem dobrym wojownikiem, nie jest wcale tak, jak o mnie myślisz.Trzeba brać ze sobą tarcze,żeby zasłaniać się od strzał z powietrza.My z Tancerzem dobrze opracowaliśmy walkę ztarczami w parze& Szkoda, że go ma.Ale nic to; na pewno znajdą się piesi jez
dz
cy& A może tymną pójdziesz?Podniósł głowę.W jego oczach była prawdziwa nadzieja  żarliwa, natarczywa. Nie  z wysiłkiem powiedział Razwijar. Posłuchaj, przecież miałeś zamiar przeżyć. Czyż jestem nieśmiertelny?  Głos A
uksa znowu drgnął. Wcześniej czy póz
niej&przyjdzie wyjaśnić Tancerzowi, jak to było.Ty& nie pójdziesz ze mną, prawda? Nie  powtórzył Razwijar i podniósł się. Wiesz& dobrze, że się spotkaliśmy.Aleteraz&Przerwał i rozłożył ręce.Potem odwrócił się i poszedł w kierunku mostu.* * *Początkowo po prostu szedł tak, jak się chodzi po mostach, prawie bez trudu.Potem byłogorzej.Niestety, im dalej docierał, tym trudniejsza stawała się przeprawa.Możliwe, że kiedyśmost rozmyła powódz
albo ostrzelano go z katapulty, albo po prostu czas na środku rzeki biegłszybciej.Razwijar przedzierał się teraz, czepiając się resztek poręczy, skacząc z kamienia nakamień, obmacując kładkę przed sobą, strącając do wody cegły tkwiące w murze tylko na słowohonoru.Od wody ciągnęło chłodem, nieoczekiwanym w środku gorącego dnia.Wyspa zbliżyła się, wyłoniwszy się zza chmury.I niemal od razu okazało się, że dalejprzejścia nie ma.Przejście między dwoma przęsłami zawaliło się całkowicie, a od jednego filarado drugiego było pięć albo sześć dużych kroków.Gdyby Razwijar umiał chodzić w powietrzu.Ale nie umiał.Ciężko posapując usiadł na skraju konstrukcji, zwieszając nogi [ Pobierz całość w formacie PDF ]