Hutin Patrick Kochankowie wojny

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Co się z tobą działo? - spytała Maria z uśmiechem.- Lepiej nie mówić! - odpowiedział attache kulturalny głosemdziwnie cienkim jak na takiego kolosa.- Mało brakowało, a bym sięspóznił! Musiałem poruszyć niebo i ziemię, żeby mnie przepuścili!- Z jakiego powodu?- Z powodu ich głupoty! - odpowiedział.Przybrał ponurą minę.- Czasy się zmieniają.wszystko się zmie-nia, a na głupotę nie ma siły! Gdy chodzi o ich granice, te ruskie tu-many zupełnie dostają kręćka! - westchnął rozbawiony.- Dokładniekręćka!- Co ty mówisz? Co się stało?147- Gorzej niż pożar w burdelu.W jednej chwili zablokowali wszel-kie kontrole.Udało mi się przejść dzięki znajomemu Gruzinowi, wy-darł mi jednak dwadzieścia dolarów.Powiedział, że dostali rozkaz,aby wstrzymać kontrolę, dopóki wszyscy nie dostaną zdjęcia faceta,który jest poszukiwany.Z tego, co mi powiedział, wynika, że chodzi ojakiegoś Amerykanina.- Amerykanina? - wybełkotała Maria.- Tak, jakiś Deve czy coś w tym rodzaju.Po prostu kipią ze zło-ści.Zdaje się, że jego zdjęcie zostało rozesłane po całym kraju.Maria nie słyszała już, co do niej mówił attach� kulturalny.Z ca-łych sił ściskała oparcie, zdawało jej się, że zaraz się udusi, chciaławyć, lecz zdała sobie sprawę, że nie jest w stanie nic zrobić.Gdy sa-molot zakręcił, aby wjechać na pas startowy, miała wrażenie, że przy-spieszając oddalił ją od tego wszystkiego, przeniósł w inne miejsce,tak jak zabiera się z niebezpiecznego miejsca dziecko, aby je ochro-nić.Czuła, że łzy napływają jej do oczu, błagała samolot, żeby siępospieszył.Błagała jeszcze wtedy, gdy wzmagał się huk silników,maszyna pędziła.a ona błagała i błagała.Samolot jakby wysłuchałjej życzenia, wyrwał do przodu i wzbił się w powietrze.Michael natychmiast pojął, że coś jest nie w porządku.W gęstym tłumie i zgiełku od razu dostrzegł wyłaniających się ze-wsząd ludzi w mundurach, zajmujących pozycje w punktach stra-tegicznych.Wychwycił energiczne rozkazy oficerów milicji i straż-ników granicznych kręcących się tu i ówdzie.Kiedy nagle, bez wy-jaśnienia przerwano wszystkie działania kontrolne, ku zmartwieniunajbardziej spieszących się pasażerów, był przekonany, że jedynympowodem i przedmiotem całej tej pantomimy jest on - tylko i wy-łącznie on!Ale już było za pózno.Kontrolę celną miał za sobą, znajdował się teraz w strefie przej-ściowej poprzedzającej stanowiska kontroli paszportów, był unieru-chomiony na czele kolejki.Naprzeciwko niego, przed okienkami, jakwryci stali strażnicy owinięci obszernymi płaszczami koloru khaki, zrękami na karabinach; pozostali, a także milicjanci, stali pomiędzycelnikami, nieco z tyłu.148Deves nie mógł nic zrobić.Ani pójść do przodu, ani się cofnąć.Byłzaklinowany! Mógł jedynie czekać, aż pułapka się zatrzaśnie.- Najgorsze, że nawet nie można im nawymyślać! - narzekał jakiśFrancuz z tyłu.- Nic nie rozumieją!- Nie to jest najgorsze - poprawił inny, trochę starszy.- Najgor-sze, że człowiek czuje się tu jak w latach czterdziestych.Michael spojrzał na zegarek.Już wystartowała.Na pewno teraz już leci!Ta myśl pokrzepiła go.W końcu, mając świadomość, że karmi sięzłudzeniami, powiedział sobie, że nie wszystko jeszcze stracone, żeprzecież nic nie wskazuje, iżby to on miał być powodem tego całegozamieszania militarno-milicyjnego.Jego dokumenty są w naj-zupełniejszym porządku, nie ma się czego obawiać, powinien jedyniezachować zimną krew i odgrywać rolę niemieckiego przemysłowcanajlepiej jak potrafi.Zauważył, że pojawiły się trzy milicjantki.- A to co znowu? - zrzędził po angielsku jakiś głos z tyłu.- Na li-tość boską! Niedługo przyślą tu marynarzy!Najstarsza z milicjantek wzięła gruby pakiet dokumentów, któryjedna z dwóch pozostałych, najmniejsza i najgrubsza, wygrzewałapod pachą ozdobioną okrągłymi plamami potu.Nie zaczerpnąwszynawet powietrza, zaczęła pospiesznie rozdawać po jednym egzem-plarzu wszystkim funkcjonariuszom kontroli paszportowej niewi-dzialnym za okienkami o przyciemnionych szybach.Gdy skończyłarozdawać, pospiesznie wróciła do koleżanek i oddała resztę doku-mentów tej, która z niewiadomego powodu była upoważniona do ichnoszenia.Najgrubsza odebrała je szybkim ruchem, szybkim, leczniezręcznym.Dokumenty wypadły jej z rąk i rozsypały się na podło-dze, niektóre wylądowały bardzo daleko.Deves zobaczył, że są to czarno-białe fotografie.Oniemiał.Ta twarz na fotografiach.To był on!Stał jak wryty, czuł, że miękną mu nogi, a myśli szaleńczo wirują,zupełnie jakby porwał je ryczący malstrom, który za chwilę całkiemgo pochłonie.Ostry ból rozdarł mu czaszkę.Ta twarz, mój Boże, jego twarz!Miał wrażenie, że kiedyś przeżył już taką chwilę.Jak oni to zrobili?Zdjęcia porozrzucane na podłodze brutalnie przypominały mu149dawne czasy [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy