Julio Cortazar Gra w klasy(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Chociaż nie, właściwie nie była gruba, zaledwie można było nazwać jąrozrośniętą.Najwidoczniej cierpiała na ischias czy lumbago, coś, co zmuszało ją doobracania się całym ciałem równocześnie, więc najpierw przodem do sali, pracowiciesię kłaniając, pózniej profilem, wciskając się pomiędzy taboret a fortepian i składającgeometrycznie, aż do chwili przybrania postawy siedzącej.Z tej pozycji raz jeszczegwałtownie przekręciła głowę w ukłonie, jakkolwiek nikt już nie klaskał. Murowaniektoś z góry pociąga sznurki - pomyślał Oliveira.Lubił zarówno marionetki, jakwszelkie automaty i oczekiwał cudu od Proroczego Synkretyzmu.Berthe Tr�pat razjeszcze zwróciła oczy ku publiczności, wszystkie grzechy księżyca wydawały się sku-piać na jej okrągłej i jakby umączonej twarzy, podobne krwawej wiśni usta rozszerzyłysię przybierając formę egipskiej łodzi.I znów profilem, jej niewielki papuzi nos nachwilę zawisł nad klawiaturą, podczas gdy ręce, dwie zmięte, zamszowe torebki,ułożyły się pomiędzy do a si.Rozległy się początkowe akordy z owych trzydziestudwóch stanowiących pierwsze mouvement.Pomiędzy pierwszym a drugim upłynęłopięć sekund, pomiędzy drugim a trzecim - piętnaście, po piątym Rose Bob zarządziłaprzerwę dwudziesto-pięciosekundową.Oliveira, który w pierwszej chwili doceniłdobre, Webernowskie stosowanie chwil ciszy, stwierdził, że nadużywanie tego efektufatalnie go osłabia.Pomiędzy siódmym a ósmym akordem rozległo się klaskanie,między dwunastym a trzynastym ktoś gwałtownie potarł zapałkę, między czternastyma piętnastym młoda dziewczyna o blond włosach mruknęła wyraznie: oh, merdealors!, w okolicach dwudziestego akordu jedna ze starszych dam, prawdziwamarynata z dziewictwa, schwyciła za parasol i otwarła usta, żeby powiedzieć coś, colitościwie pochłonął akord dwudziesty pierwszy.Ubawiony Oliveira patrzył na BertheTr�pat, podejrzewając, że pianistka obserwuje ich tak zwanym kątem oka.Z tego kątapoprzez minimalny haczyk jej profilu przesączało się szaroniebieskie spojrzenie,którym - przyszło mu do głowy - nieszczęsna liczyła może liczbę sprzedanych biletów.Przy dwudziestym trzecim akordzie jakiś doskonale łysy, zgorszony pan podniósł sięparskając i fukając i opuścił salę, wbijając się obcasami w ośmiosekun-dową ciszęzaordynowaną przez Rose Bob.Począwszy od dwudziestego czwartego akordu pauzyzaczęły się skracać, między dwudziestym ósmym a trzydziestym drugim ustalił sięrytm marsza żałobnego, nie pozbawiony pewnego efektu.Berthe Tr�pat zdjęłapantofle z pedałów, położyła lewą rękę na kolanach i rozpoczęła drugie mouvement.Trwało ono tylko przez cztery takty, każdy składający się z trzech uderzeń o tej samejwartości.Trzecie mouvement polegało na chromatycznym zbliżaniu się ku środkowifortepianu, poczynając do końców, po czym pośród ozdób i treli operacja powtórzyłasię w odwrotnym kierunku.Wtedy w absolutnie nieoczekiwanym momencie,pianistka przestała grać i raptownie się odwróciła, kłaniając się z prawieprowokującym wyrazem twarzy, w którym Oliveira dostrzegł jednak przebłyskniepewności czy może nawet lęku.Jakaś para zaczęła wściekle oklaskiwać, Oliveiranagle zdał sobie sprawę, że także klaszcze (a kiedy zrozumiał, dlaczego to robi, wściekłsię i przestał).Niemalże bez przejścia Berthe Tr�pat odzyskała swój profil i,przesuwając po klawiaturze nieuważnym palcem, czekała, aż zrobi się cicho.Rozpoczęła się Pawana ku czci generała Leclerca.W ciągu paru następnych minut Oliveira z pewnym wysiłkiem dzielił swojąuwagę pomiędzy niebywałą nędzę utworu, który Berthe Tr�pat atakowała całą parą, aodpływ z sali słuchaczy zarówno starych, jak i młodych, wychodzących ostentacyjnielub ukradkiem.Pawana, mieszanina Liszta i Rachmaninowa, uparcie powtarzała tesame dwa czy trzy tematy, wkrótce ginące w nie kończących się wariacjach (wmomentach brawury granych zle, pełnych dziur i łat) oraz w katafalkowejpompatyczności, przerywanej niespodziewanymi efektami pirotechnicznymi, którymtajemniczy Alix-Alix oddawał się ze szczerym zamiłowaniem [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy