Kraszewski Józef Ignacy Anafielas pień druga WL

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wśród nocy piesi ciągną drzewa stosy,Rzucają w rowy; las się cały wali Ziemię nadbrzeżną szłykami wynieśli,Dawnych wojaków zrywają mogiły,Kurhany znoszą, wykopują doły A Mindows z czołem zachmurzon�m stoi:I sen mu nawet nie spadł na powieki! Na zamku cicho, tylko się niekiedyBiały płaszcz przemknie ukradkiem po wałach,I błyśnie zbroja w pomroce stalowa.Litwini drzewa i chrósty�p � gromaóą,Pod nocy cieniem ścielą w zamek drogę.Czyli Towciwiłł zasnął po zwycięztwie�p t ,I wroga bać się przestał? czy ucztuje? Czemuż nie słychać ni wojenn�j wrzawy?Ni strzały sypią, ni kami�ńmi�p u z procy? Kury już pi�rwsze na groóie zapiały,Jeszcze Mindowsa żołnierze u rowu Reszta obozem leży po dolinie,I ranni jęczą; a co wyszli cało,Pokryte wstydem czoła ukrywają.I drugie kury na zamku zapiały,A Mindows nie spał, lud ciężko pracował.Wt�m nagle krzykiem ozwą się dokoła,Lasy i wzgórza ziemia zatętniała. Na konie! na koń! wróg nas opasuje Na koń! I wszyscy z ziemi się porwali;Popłoch i przestrach, i sama noc ciemna,Naprzeciw Litwie pomagają wrogóm.Zgiełk straszny.Każdy chwyta, co pod ręką;Ten miecza zabył�p v , ten pozbył�p w oszczepu,Ten szczyt�p x góieś w ziemi porzucił zabity.I rwą się konie, i tłum z wrzaskiem leci;Jedni się w Dzwinę rzucają przed wrogiem,Pierzchają druóy gościńcem ku Litwie Sam Mindows próżno lud swój w bój ustawia,Na próżno krzyczy, posyła, przemawia,Strach wszystkich serca, głowy opanował;Czerń�p y , n as , starsi i bojary,Cisną się naprzód.Nad szyją zlęknionych,Błyska miecz Niemców, ostry miecz stalowy,Strzały K3owian świszczą nad głowami,I chmury kruków, ze snu przebuóone,Lecą na Litwę, o szłyki czarnemi�p � s óiś popr.pisownia: chrusty; óiś raczej w lp: chrust.�p t óiś popr.pisownia: zwycięstwo.�p u a óiś popr.forma N.lm: kamieniami.�p v a (tu daw.) zapomnieć.�p w óiś popr.: pozbyć się.�p x s (tu daw.) tarcza.�p y e tu: biedota, lud, chłopstwo.ze i na y a zew i Anafielas e n s 52B3ą skrzydłami, w oczy zaglądają,I trupa licząc, radośnie krakają.Biada ci, Litwo, bo wiele t�j nocyWdów bęóie płakać, i ojców, i matek;Wielu nad Dzwiną wieczny sen umorzyBez stosu, śpi�wów, i łez, i pogrzebów!Luóie padają, jak las burzą ścięty,Po szyjach braci bieży��p garść zostałych��;Tam brańców wiążą, tam śpiących mordują:A kędy przejdą pancerze stalowe,Zmiotą i wszystko na ziemię obalą.Mindows do boju nie wieóie już ludu,On sam ucieka z garścią swych bojarów A lud bez woóa, jak ciało bez głowy,Rozpierzchły szuka w gęstwinach przytułku,Za rzeki falą od mieczów schronienia!�ień wstał i krwawą oświ�cił dolinę;Pokotem na ni�j trup leży usłany,Zbite namioty, skruszone oręże,I ziemia czarną oblana posoką.Góieniegóie jęki, słabe słychać głosyRannych, co śmierci prędsz�j przyzywają Inni w milczeniu leżą i konają,Aby wróg z jęku nie szyóił nad niemi.Sam jeden Jaćwież, z poszarpan�m ciałem,Z rozbitą głową, nie stracił odwagi,Zpi�wa konając i ze wroga szyói,Oczyma duszy patrzy w ojców stronę,I w Wschodnią Ziemię, do praóiadów leci,Matki ni żony nie płacze, ni óieci!UcieczkaA Mindows z garścią Litwy�� już daleko,Z wstydem na czole, a gniewem na duszy.Trzy dni tak leciał, trzy dni bez ustanku;Za nim się reszty niedobitków pęóą,Bezładne stado, które wilk rozpłoszył.Stanął w granicach, zbi�rać wojsko każe,Rozesłał gońce po posiłki nowe,Czeka na zbiegi, a gniewem się pasie,A snu na chwilę nie przyjmie na oczy,I sercu nie da odpocząć od złości.Lecą a as do Litwy wysłani,Nowe się wojska w obozie gromaóą,I zpod�� Połocka wracające zbiegiStają schwytani w Mindowsa szeregi.Stanął n as, przeliczył ich okiem, Dość, rzekł, pójóiemy na ziemie Zakonu;Wojska ich teraz w Połocku ucztują,Myślą, że ranny z ziemi nie powstanę,I długo będę lizał swoją ranę.��p e óiś popr.forma: biegnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy