Santos Marisa de los I weszła miłoć(1)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teo wstał, poszedł do kuchni i po prostu tam stał, opierając się jedną rękąo blat i wpatrując w podłogę.Patrzyłam, jak tak stoi, mężczyzna, który wkroczył przez drzwiCaf� Dora prosto w te skomplikowane problemy i nie odwrócił się natychmiast i nie wyszedł, jakzrobiliby to inni, tylko zaczął rozplątywać to, co potrafił, jakby to była najnormalniejsza rzecz naświecie.Mężczyzna, który właśnie poświęcił swoją Wigilię i cały zasób energii, żeby samotna,zrozpaczona córeczka chłopaka jego szwagierki poczuła się mniej samotna i zrozpaczona.Mójnajdawniejszy przyjaciel, człowiek niespotykanej dobroci.Ruszyłam w jego kierunku, przedzierając się przez bagno wstydu, które sama stworzyłam,ku mrocznej głębi, która powinna mnie wciągnąć, żebym zniknęła na zawsze, i wzięłam go zarękę i błagałam o wybaczenie jak jeszcze nigdy w życiu.I Teo mi przebaczył.Uśmiechnął się do mnie, choć jego oczy nadal miały zraniony wyraz, o który ja sama siępostarałam, i powiedział:- Przeżywasz teraz ciężkie chwile.Bardzo mi przykro, że jest ci tak trudno.Lubię, kiedyjesteś szczęśliwa.- Potem jego uśmiech stał się szerszy.- Jesteś wtedy milsza.- Masz rację - odparłam, i wieczór zakończył się śmiechem.Teo miał rację co do Clare.Dzielność wiele ją kosztowała.Około czwartej rano obudziłymnie łkania.Usiadłam i zaczęłam gładzić jej plecy kolistymi ruchami, które na mnie zawsze działałyuspokajająco.Po pewnym czasie położyła głowę na moich kolanach i powiedziała:- Ja chcę moją mamusię.Zaczęłam rozmyślać o tych słowach, które zawierają w sobie o wiele więcej, niż sięSRwydaje, więcej, niż jakiekolwiek cztery słowa mogłyby pomieścić.Znaczyły, co znaczyły, aprócz tego były uniwersalnym wołaniem, być może tym jedynym, uniwersalnym, żałosnym,szczerym wołaniem o pociechę.%7łołnierze w ogniu walki, więzniowie w celi śmierci, badaczesamotni na pustyni, w dżungli czy na szczytach gór, każdy człowiek chory, zagubiony lub poprostu zmęczony i zdezorientowany, wszyscy pragniemy mieć przy sobie swoje matki.Pomy-ślałam w tym momencie o swojej - z wyprostowanymi plecami, wiecznie uśmiechniętej, zawszemającej na podorędziu chusteczki higieniczne, bandaże, szminkę, aspirynę, optymizm i wsparcieduchowe.Matki - jakim cudem nie padają pod takim ciężarem? Zadrżałam.Clare pragnęła mieć swoją mamę przy sobie, a jednocześnie chciała, żeby to mama jąpocieszyła po utracie matki.Chwilowej.Chwilowej utracie.Proszę, Boże.- Wiem, kochanie - odpowiedziałam jej.- A może wróci do domu na święta.Nie chciałaby być z dala ode mnie na BożeNarodzenie.Z pewnością by nie chciała.Byłam o tym przekonana.Spojrzałam na profil Clare naswoich kolanach.W ciemnościach ledwo mogłam dostrzec zarys szczęki i linię brwi nad dużymokiem.Dziecko Viviany, pomyślałam.Viviana musi tak bardzo kochać tę twarz.- Chcesz jechać do domu? - spytałam.Clare skinęła głową.Całe jej ciało trzęsło się pod kołdrą.- To pojedziemy - oznajmiłam.W ten sposób wylądowałam w Strefie Mroku - to znaczy przygotowującbożonarodzeniowy obiad w urządzonej według kanonów bogatego przedmieścia kuchni ogromnejjak kuchnia w restauracji, należącej do zaginionej byłej żony mojego prawdopodobnie-wkrótce-byłego-prawdopodobnie-nie-chłopaka z pomocą szwagra - niech go Bóg błogosławi - podczasgdy mój chłopak (właściwie potencjalny narzeczony, chociaż byłam raczej pewna, że niedoszły) ijego prawie opuszczona i do niedawna dla mnie nie istniejąca córka ubierali na nowo mojąchoinkę w urządzonym według kanonów bogatego przedmieścia, jakby-żywcem-wyjątym-z-Filadelfijskiej-opowieści salonie zaginionej byłej żony.A jeśli macie problem ze zrozumieniemtego, co wam właśnie opowiedziałam, wyobrazcie sobie, jak się czułam, przeżywając to.Tego ranka, a właściwie jak tylko niebo za oknem mojej sypialni zaczęło zdradzać oznaki,że w niedalekiej przyszłości przestanie być atramentowoczarne, obudziłam Teo, który odgarnąłprzydługie włosy z oczu, zamrugał może ze dwa razy, po czym zaczął zdejmować ozdoby z mojejchoinki.- Będzie chciała ją tam mieć, nie sądzisz? - spytał.Clare była już ubrana i pakowała wSRsypialni swoje rzeczy.Rozkwitła i stała się istnym ucieleśnieniem ducha Bożego Narodzenia - z rozjaśnionymioczami i rumianymi policzkami, śpiewając Joy to the World - a wszystko to dzięki perspektywiewyjazdu do domu.Była to przemiana, która znacznie bardziej by mnie poruszyła i zaniepokoiła,gdybym miała więcej czasu, żeby się nad nią zastanowić.Ale ja tymczasem gorączkowopakowałam indyka i ciasta (wydawało się dobrym pomysłem, żeby nieco oszukać i je kupić) iforemkę chleba kukurydzianego (do nadzienia) i świeże zioła i ziemniaki i wino i śmietanę doubicia i masło i tak dalej i, przez ten pośpiech, mnóstwo niepotrzebnych rzeczy, jak dwa słoikiNutelli i karton Cheerios, pakowałam to wszystko do toreb na zakupy i kartonów, którepodkradłam z piwnicy w naszym budynku.Mniej więcej w połowie przygotowań przypomniałam sobie, żeby zadzwonić do Martina,który na moje nieco histerycznie radosne oświadczenie Nastąpiła zmiana planów!" i dalszewyjaśnienia odpowiedział po długiej chwili milczenia szorstkim:- Muszę powiedzieć, Cornelio, że jest to absurdalny pomysł.Słysząc to, przerwałam pakowanie, odłożyłam woreczek z zieloną fasolką, którytrzymałam w ręku, i zabrałam telefon do holu, tak żeby córka Martina nie podsłuchała, jakprzypominam jej ojcu o uniwersalnej zasadzie dotyczącej cierpiących dzieci: Jeśli spełnienie ichprośby mieści się w granicach ludzkich możliwości, to po prostu się to robi.Wiedziałam, że to może się skończyć dla Clare jeszcze większym cierpieniem.Wiedziałam, że jej mama niemal na pewno nie przybędzie w chwili, gdy nóż będzie uniesionynad indykiem, odbijając w swym ostrzu światło świec, a z głośników będą płynęły słowa WeWish You a Merry Christmas, jak być może Clare to sobie wyobraża.Jednak wiedziałam też, żeClare chce być w domu.Wiedziałam, że dla niej Boże Narodzenie poza domem to nie to.Aprzede wszystkim wiedziałam, że Clare, choć jest dzieckiem, to w rzeczywistości wcale niewierzy w to, że jej mama się pojawi.Ma tylko na to nadzieję, ale jest to nadzieja wątlutka - cień,duch nadziei.Wiedziałam o tym, bo jestem mądra, ale i dlatego, że zanim poszłyśmy budzić Teo,Clare wsunęła swoją dłoń do mojej i powiedziała:- Nie martw się.Ja wiem, że ona prawdopodobnie nie przyjdzie.Szykowałam się, żeby powiedzieć to wszystko Martinowi, żeby rozwiać jego obawy co doClare, kiedy on odezwał się pierwszy:- Kiedy przedwczoraj pojechałem tam po Clare, po raz pierwszy od siedmiu latpostawiłem nogę w tym domu.Spędzanie tam świąt byłoby po prostu zbyt krępujące.- I pochwili łagodniejszym tonem: - Rozumiesz to, prawda, Cornelio? - I zrozumiałam, aż za dobrze.SRZrozumiałam, że nie było potrzeby rozwiewać obaw Martina dotyczących Clare, ponieważ onwcale o niej nie myślał [ Pobierz całość w formacie PDF ]

Tematy