[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Gdybyś chciała wrócić w szpitalnykierat, w najbliższym czasie będą szukali kogoś na moje miejsce,a jeśli ktoś zastąpi Dziobaka, pojawi się drugi wakat.Poza tym.wymienione zostało twoje nazwisko.- O kurczę! Kto mnie wspomniał?- Sam Dziobak.I kilka innych osób.Jeśli jesteś zainteresowana,Clio, wystarczy, że podniesiesz słuchawkę, a sami ci zaproponują,abyś złożyła podanie.Tak czy inaczej, uznałam, że powinnaświedzieć.Nawet gdyby ta informacja miała tylko połaskotać twojeego.- Na pewno połaskotała.Niech Bóg cię błogosławi.Po telefonie Anny Clio siedziała przy biurku i przez chwilę czułasię tak, jakby była kimś innym.Nie kiepską żoną, nie młodsząwspólniczką w przychodni, ale kimś mądrym, potrzebnym, kimś,kto doskonale się sprawdza w wybranym przez siebie zawodzie.Przez jedną krótką chwilę czuła się jak ktoś lepszy, odnoszącysukcesy i dziwnie pewny siebie.Oczywiście, musi pochwalić sięJeremy'emu; może przynajmniej raz będzie z niej zadowolony.Napewno będzie.Uczesała się, uśmiechnęła do swojego odbicia w lustrze iwyruszyła do domu, śmiejąc się z własnych głupich myśli.Iodczuwanego zadowolenia.111W drodze do domu wpadła do Morrisów; oboje byli przygaszeni iprzestraszeni, a ich córka znów chciała wyjechać tak szybko, jakto tylko możliwe.- Nie poradzą sobie - oświadczyła.- Dla ich własnego dobratrzeba ich umieścić w domu starców.Teraz najmocniejprzepraszam, ale muszę położyć ich do łóżek.Są bardzo zmęczenii nieznośni.Clio wyszła z ciężkim sercem.Spóz
niła się do domu.Twarz Jeremy'ego zapowiadała burzę.- Myślałem, że dzisiaj będziesz nieco wcześniej.Mieliśmy sięwybrać do kina.Zapomniała.- Przepraszam, Jeremy ale miałam bardzo dużo pacjentów, apotem wpadłam do Morrisów.pamiętasz, to ta para staruszków.- Clio, mówiłem ci już wcześniej, nie oczekuj, że będę pamiętałwszystkie informacje na temat twoich pacjentów.- Rozumiem, ale.przepraszam - powiedziała ponownie.- Czynaprawdę jest już za póz
no? Zbliża się dopiero siódma.- O wiele za póz
no.Wybrali się do włoskiej restauracji.Jeremy trochę się rozluz
nił,opowiedział o skomplikowanej operacji kolana i jak dobrze sobiez nią poradził.- Och, zapomniałem ci powiedzieć.Zaproszono mnie na następnąsesję do Princess Dianę.- To cudownie, Jeremy.Jestem z ciebie dumna.Naprawdę była.Uśmiechnął się do niej.- Dziękuję.Napijesz się jeszcze wina?Clio uznała, że to dobra chwila, by podzielić się z mężem miłąwiadomością.Odczekała, aż kelner napełni ich kieliszki, a potempowiedziała:- Dzwoniła dzisiaj Anna.Pamiętasz Annę Richardson?112Powiedziała mi coś.miłego - ciągnęła.- Okazuje się, że wBayswater mają dwa wolne etaty.Na geriatrii.Nagle bacznie jejsię przyjrzał.- I co?- Ktoś.wymienił moje nazwisko.Czy to nie miłe?- Ktoś wymienił twoje nazwisko? Jako kandydatki do pracy wLondynie? I ty uważasz, że to takie miłe?- Hmm.tak.Zdecydowanie tak.Patrzył na nią pociemniałymi ze złości oczami.- Zwariowałaś? Poważnie zastanawiasz się nad pracą wLondynie?- Nie.Wcale nie.Po prostu miło mi, że mnie tam pamiętają.Myślałam, że ciebie też to ucieszy.Wyraz
nie się myliłam.- Tak, nawet bardzo.Uważam, że to absurd.- Absurd? Co takiego uważasz za absurd?- To, że w ogóle myślisz o swojej karierze.Z tego, co pamiętam,uzgodniliśmy, że będziesz pracować tylko przez jakiś czas, apotem zrezygnujesz.Mam nadzieję, że wkrótce zostaniesz wdomu.Dobrze o tym wiesz.A teraz czy możemy zamówićpudding, czy mam poprosić o rachunek?- Poproś o rachunek.Milczała przez całą drogę powrotną do domu: była głębokourażona.Uważała, że nie tak powinno wyglądać małżeństwo, aprzynajmniej nie o takim marzyła.Nazajutrz obudziła się potwornie przygnębiona, a o czwartej popołudniu, kiedy zabierała się do roboty papierkowej, zadzwoniłJeremy.- Clio, przepraszam, ale wrócę dziś bardzo póz
no.Simmondowiechcą się ze mną spotkać.Zaproponowali, żebyśmy po pracywybrali się do jakiejś restauracji.Nie mam pojęcia, kiedy wrócę.Nie czekaj na mnie.Przez głowę przemknęło jej pełne złości pytanie: dlaczego on bezuprzedzenia może pracować do póz
na, a ona nie?113Weszła Margaret.- Zgodnie z twoją prośbą zebrałam wszystko, co dotyczyMorrisów.Wyglądasz na wykończoną, Clio.- Bo jestem.- Wybieram się dziś wieczorem z dwiema przyjaciółkami do kina.Może poszłabyś z nami? Trochę byś się rozerwała.W przypływie chwilowej odwagi powiedziała:- Bardzo chętnie.Jeremy'ego nie ma, więc.- Z
wietnie - ucieszyła się Margaret.Obejrzały Notting HM, a potem poszły na curry.Było naprawdęwesoło.Clio poczuła się znacznie lepiej.Nawet przestała być złana Jeremy'ego.Powinna częściej wychodzić gdzieś z koleżankamii zachować zdrowe proporcje -to wszystko.Powinna też byćwobec niego trochę bardziej stanowcza.Gdy wjechała na podjazd, zamarła w bezruchu: pod drzwiamistało audi Jeremy'ego, a cały dom był oświetlony.Zawsze to robił,gdy wracała do domu póz
niej niż on: biegał po całym domu,zaglądał do każdego pokoju, nawet do sypialni na poddaszu, iwszędzie zostawiał światło tylko po to, żeby je zauważyła.Z trudem przełknęła ślinę i weszła.- Cześć.Wyłonił się z kuchni i spojrzał na nią wilkiem.- Gdzie ty się, do diabła, podziewasz?- Byłam.w kinie.- W kinie? Z kim, na litość boską? I dlaczego nie zostawiłaśżadnej karteczki? Potwornie się o ciebie martwiłem.- Mogłeś do mnie zadzwonić - zauważyła - na komórkę.Poza tymnie wracałam do domu.Prosto po pracy poszłam.- Poszłaś do kina?- Tak.Dlaczego nie? - Nagle ogarnęła ją złość, więc odważniestawiła mu czoło.- Ty poszedłeś ze swoimi kumplami114 do restauracji.Swoją drogą, co się stało, że tak wcześniewróciłeś?- Simmondowie odwołali kolację, a ja głupi myślałem, że sięucieszysz na mój widok i że spędzimy razem miły wieczór.Niestety, jak zwykle cię nie było [ Pobierz całość w formacie PDF ]