[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Ja też tu dlatego jestem - pokazał na pakunek w samochodzie.- Wiesz co, może jak wstawisz już kwiaty do wazonów,pójdziemy razem na lunch?Znam pub niedaleko stąd, gdzie warto pójść w niedzielę.Założęsię, że od lat nie jadłaś przyzwoitej pieczeni i puddinguYorkshire.- Rzeczywiście nie.Z
wietnie! To poczekaj, aż.Och,przepraszam cię, bardzo mi przykro, ale nie mogę.Umówiłamsię już na lunch, wczoraj na przyjęciu.- No tak.Jego twarz miała znów ten wyraz, który, sądziła, minąłbezpowrotnie.- Może umówimy się na kiedy indziej? W następną niedzielę?- Jeff już coś planuje na następny weekend.Zamknąłsamochód i ruszyli w kierunku domu.Zatrzymał się przy wejściu Clare.- Może zadzwonię do ciebie, jeśli będę wybierał się kiedyś wtę okolicę - powiedział naciskając na guziczek dzwonka.Drzwi otworzyły się prawie natychmiast.Wszedł do środka, nieżegnając się z nią.Ginny przełożyła kwiaty, by uwolnić rękę iwyjąć klucze i weszła do domu.Zostawiła kwiaty w zlewie ipobiegła do sypialni, żeby się przebrać.Po chwili usłyszałahałas zamykanych drzwi.Podbiegła do okna i zobaczyławracającego do samochodu Alexa.Nie oglądając się wsiadł iodjechał.Patrzyła za nim z ciężkim sercem i, nie mogącopanować złości i żalu, urywanym szeptem powtarzała: -Cholera! cholera! cholera!ROZDZIAA
PI
TYW normalnej sytuacji spotkanie z osobami w zbliżonym wieku io podobnych poglądach byłoby dla Ginny dużą przyjemnością,jednak teraz nie mogła przestać myśleć o tym, jak Alexodchodził, czując się odrzucony i samotny.Gdyby tylkozadzwonił do niej wcześniej, mogłaby wymówić się od lunchu iwszystko byłoby dobrze.Nie chciała dopuścić do siebie myśli,że pierwszy podmuch mógł zerwać tę kruchą więz
, nawiązanąmiędzy nimi wczorajszej nocy.Westchnęła próbując odegnać odsiebie natrętne myśli i skupić się na rozmowie.Chociażspotkanie było zaimprowizowane w ostatniej chwili, po krótkiejrozmowie dziewczyny przedstawiły Ginny swoją propozycję.- Zamierzamy rozwinąć działalność i szukamy wspólnika.Kogoś, kto mógłby zainwestować jakiś kapitał, choć to nienajważniejsze.Ważne, żeby miał odpowiednie kontakty.Ktośtaki jak ty.- Nie zajmuję się interesami - zaprotestowała - jestemmodelką.Idę tam, gdzie jest praca.Nie ma mowy, żebym mogłacały dzień siedzieć w biurze.- Myślimy o czymś innym.Potrzeba nam kogoś, kto by sięzajmował kontaktami z przedstawicielami innych firm i robił nanich odpowiednie wrażenie.Ty byłabyś świetna.Może tak by było.Pomyślała i przyznała, że to dobry pomysł.Jednak po chwili potrząsnęła głową.- Niedługo muszę wracać do Stanów.Jeszczezupełnie nie wiem, co będę robić.- Ale czy pomyślisz o tym, jeśli zostaniesz w Anglii?- Dobrze, ale tylko wtedy, jeśli będzie to rodzaj zlecenia.Niemogę być związana, gdybym dostała jakiś atrakcyjny kontrakt.Jej zgodę przyjęły z entuzjazmem.Kiedy wróciła do domu, dochodziła piąta.Wcześniej wzięłatrochę kwiatów jako podziękowanie za lunch, teraz zapakowałajeszcze kilka i poszła do Clare.- Dziękuję za wczorajszy wieczór - podała jej bukiet.- Och, to mile z twojej strony.Są piękne.Wejdz
, napijemy siękawy.- Nie chciałabym przeszkadzać.- Wejdz
, proszę.Richard śpi, a dzieciaki są u mojej mamy iwrócą dopiero wieczorem.Nie chciały budzić Richarda, więc po cichu zeszły do kuchni.Zapaliły światło i siedziały przy kawie.Stale włączony piec dowypieku ciasta dodawał ciepła i przytulności.Z wczorajszegoprzyjęcia zostało mnóstwo jedzenia i Clare co chwilę cośpodgryzała.- Tak bym chciała by ć tak a szczu pał jak ty -powiedziała z zazdrością, rozsmarowując pasztet na kromcebułki.- Problem w tym, że nie lubię, jak się coś marnuje.- To dlatego nie możesz schudnąć - podsumowała Ginny.Clare popatrzyła na nią ze zdziwieniem i roześmiała się.- Jesteś taka sama jak Venetia.- Ugryzła kanapkę.- Wydaje mi się, że Alex teraz wygląda lepiej.- Tak.Dobrze się bawił.Ja też.Niektórzy sąsiedzi są bardzomili.Clare nie dała za wygraną.- Chyba jesteście z Alexem w dobrych stosunkach.Szkoda, żewyszliście tak wcześnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]