[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przodem szła Anka, Karol i Maks; za nim Zajączkowski z księó
em, a w samym końcujechał pan Adam, zostawał w tyle, bo wózek się opierał na wybojach i kretowiskach, ażWaluś klął co chwila. Ażeby cię wciornoście! a to utyka kiej świnia.Wieczór, PtakPrzedwieczór już był nad ziemią, rosa obfita okiścią pokrywała zboża i trawy i wielkacichość płynęła nad polami, szemrzącymi ó
iwnie przenikającym szelestem żytnich ki-ści, graniem świerszczyków i słodkim, szklanym brzęczeniem komarów, co całą chmurąkłębiły się nad głowami idących, a czasem przepiórki z głębi zielonych puszcz żytnichwołały: Pójdz
cie żąć! Pójdz
cie żąć! Albo jaskółka ze świergotem przeleciała w zygzakach,albo z owsów czarniawych nakropionych żółtymi ognichami, wyrwał się skowronek, biłprosto ku niebu, trzepał skrzydełkami i ó
wonił pieśnią, lub pszczoły z brzękiem wracałydo roboty. Dobroó
ieju mój kochany, ale ten Karczmarek to ó
iwny człowiek. Jest takich w A
oó
i więcej.Wie ksiąó
, że on się nauczył czytać i pisać dopieroparę lat temu.Ziemia obiecana 189 Ale po co chamowi majątek, we łbie mu się przewróci i bęó
ie myślał, że wszystkimjest równy. Albo nie jest równy? Mój Zajączkowski, mój dobroó
ieju kochany, a czymże tolepsi jesteśmy od niego? Ksiąó
niedługo każesz nam chamów całować po rękach. Jak tego będą warci, pierwszy to zrobię, dobroó
ieju mój kochany, Jasiek, ognia.Ale że Jaśka nie było, zapalił mu fajkę Maks, który do nich się przyłączył i słuchałnie słysząc, bo patrzył na Ankę idącą przodem z Karolem i łowił chciwie ich rozmowę,prowaó
oną półgłosem. Nie zapomni pan o Wysockiej?  prosiła cicho. Jutro pójdę do niej.Czy ona naprawdę jest naszą kuzynką. Jest moją, ale myślę, że wkrótce bęó
ie naszą.Szli czas jakiś w milczeniu.Ksiąó
sprzeczał się z Zajączkowskim, a pan Adam śpiewał, aż się rozlegało po polach.Hej z góry, z góry, jadą Mazury,Puk puk w okieneczkoOtwórz, otwórz panieneczkoKoniom wody daj. Prędko pan przyjeó
ie? Nie wiem.Mam tyle roboty z fabryką, że nie wiem, co pierwej robić. Mało ma pan dla mnie czasu teraz, baró
o mało&  dodała ciszej i smutniej,ciągnąc dłonią po młodych ró
awych kłosach, co rozkołysane kłaniały się jej do nóg i ob-rzucały rosą. Proszę się spytać Maksa, czy ja dla siebie mam choćby goó
inę czasu ó
iennie.Odpiątej rano na nogach do póz
nej nocy.Jaki z ciebie ó
ieciak, Anko, no spojrzyj na mnie.Spojrzała, ale w oczach miała smutek i usta drżały jej nerwowo. Przyjadę za dwa tygodnie, dobrze?  powieó
iał spiesznie, aby ją pocieszyć. Dobrze, ó
iękuję, ale jeśli ma na tym cierpieć fabryka, to proszę nie przyjeżdżać,potrafię znieść i tęsknotę, przecież to nie po raz pierwszy. Ale ostatni, Anka, Ten miesiąc zleci prędko, a potem& A potem? Potem bęó
iemy już razem; boi się tego moje złote ó
iecko, co?  szepnął czule. Nie, nie! bo przecież to z tobą, z panem  poprawiła się rumieniąc i uśmiechałasię tak słodko że miał ją ochotę pocałować.Zamilkła i rozmarzonymi, zapatrzonymi w siebie oczami błąó
iła po zielonej płachciezbóż, co niby wielki rozlew wody kołysany wiatrem, marszczyło się w płowe koliska,w czarniawe gurby, kładło się nad ziemią, powstawało, leciało w tył do ugorów, odb3
ałosię o nie i znowu z chrzęstem uderzało w dróżkę, jakby chcąc się przelać przez tę tamęi rozlać po długim łanie pszenicy niskiej jeszcze i tak trzepiącej piórkami błyszczącymi,że cały łan był podobny do wielkiego stawu, migocącego miliardami złotych łuszczek. Waluś, ruszaj się bestio!  zakrzyknął pan Adam, bo dochoó
ili już do szosy. Adyć się rucham, jaże mi mokro. To już?  szepnęła Anka, spostrzegłszy konie czekające na szosie. Szkoda, że to już, jest tak prędko  powieó
iał Maks. Prawda, jak tu pięknie? patrz no dobroó
ieju mój kochany, jak to Pan Bóg uma-lował wszystko śliczniutko, o!  wołał ksiąó
, wskazując na pola, leżące ku zachodowi.Słońce czerwone, ogromne, zsuwało się nad lasy po perłowych przestrzeniach i roz-siewało po zbożach czerwonawą mgłę o fioletowych obrzeżach.Wody stawów leżących niżej w łąkach paliły się jak tarcze mieó
iane mocno wypo-lerowane, a zygzakowata linia rzeczki ciągnącej się przez łąki ku wschodowi, odcinała sięod traw, jak sina, jedwabna wstęga, poplamiona gó
ieniegó
ie czerwonawym złotem. Baró
o pięknie i żałuję, że nie mamy czasu przyglądać się dłużej. Prawda.No jedz
cie z Bogiem! A dajcież no gęby chłopaki.Panie Maks, panieBaum, a tośmy cię dobroó
ieju mój kochany, polubili wszyscy, jak swojego.Ziemia obiecana 190 Baró
o mnie to cieszy, bo przyznam się szczerze, że milszego towarzystwa niespotkałem jeszcze w życiu i serdecznie ó
iękuję za gościnność i proszę, nie zapominajcieo mnie, Maks Baum!& Baró
o solidna firma, daje towar z sześciomiesięcznym kredytem  zawołał Karolze śmiechem, żegnając się ze wszystkimi.Maks zamilkł, był taki zły, że Ankę pocałował w obie ręce z ó
iesięć razy, pana Adamaw oba policzki, a księó
a w rękę, co tego ostatniego tak rozczuliło, że objął go za szyję,pocałował w głowę i przeżegnał go na drogę.Ruszyli z miejsca kłusem.Anka stanęła na kopcu i powiewała za nimi chustką.Pan Adam śpiewał marsza [ Pobierz całość w formacie PDF ]